((کویر و سراب))

پلک هایم گشته خیس از گریه ی تنهایی ام

پای غرق تاولم باشد ز رهپیمایی ام

 در کلاس زندگی مشقم کویر است و سراب

چون ندارد فرودینی سینه ی صحرایی ام

 موج طوفان زای غم در چار فصل زندگی

روز و شب در می نوردد این دل دریایی ام

 بس که با شب ها نشستم گفتم از دل تنگی ام

تیر تاریکی شکسته شیشه ی بینایی ام

 مرغ روحم در قفس از شب نشینی خسته است

تا بیاسایم دمی مهتاج یک لالایی ام